Stress on the Highway 2.0 & Horsies in the storm

Nou..., vandaag hebben verschillende thrills beleefd.
Om te beginnen in de bergen.
Al vroeg - en in aarde donker - gingen we op pad richting Thingvelir (een nationaal park) en Geysir, waar - het woord zegt het al - de geisers elke paar minuten uitbarsten en een dertig meter hoge kokende zwavel-spuiter de lucht injagen. We zijn er eerder geweest, en wisten de weg (er IS maar één weg, dat scheelt:)
Okee, en dus op weg in het donker.
Nog vóór Reykjavik de afslag naar de bergen genomen. Gaandeweg verder de bergen in - en the middle nowhere - veranderde het licht - betoverend - maar ook het weer - grimmig.
Terwijl het in het Oosten begon te dagen, stak er een behoorlijke wind op, en hoe verder we de bergen inreden, hoe dikker wit en onafscheidbaar alles werd.
Op een zeker moment kolkte de stuifsneeuw over de weg en was ook de weg helemaal wit, glanzend en glibberig. Opzij zag je niet meer of je langs een dal reed, waar de bergen ophielden en waar de lucht begon. We moesten flink gas terug nemen en uhmmmm.... keren... was geen optie, de weg was te smal en we hadden tegenliggend verkeer.
Onderhand groeien er twee dingen: de behoefte aan koffie, en de bezorgdheid.
Het was op dit punt dat ik Lien zei dat we niet verder zouden reizen dan het beginpunt van thingvelir. Geysir zou nog 45 minuten verder zijn (in normaal tempo). Een dreigende lucht hing boven ons hoofd en beloofde weinig goeds.
Op het beginpunt van Thingvelir aangekomen zijn we uitgestapt, hebben de benen gestrekt en zijn het bezoekerscentrum in gegaan. Daar lekkkere koffie gevonden die de inwendige mens versterkte, en geplast in een hok waar je kronen moest betalen, maar wij niet want wij zijn over het detectiepoortje gestapt- stomme kleine Vikingen - we hebben niet eens kronen. Ik betaal alles met pin:)
Na de koffie en de plasstop was ik doelwit van Lien d'r sneeuwballen:)
Maar het autootje was lekker warm en we zijn weer over dezelfde weg gereden om veilig en op tijd bij de ranch aan te komen. De horsies stonden immers op ons te wachten!

--------------

Bij aankomst op de ranch waren we in aanmerkelijk minder wit gebied. Hier voerde ijs en water de boventoon, samen met zes Beaufort. De paarden stonden in de kraal, dicht bij elkaar, schuilend tegen de strenge wind en de kou, zoals we dat ook kennen van de paarden in het Oostvaarders plassen gebied.
We waren lange tijd de enige gasten. Wij al blij met het idee van prive begeleiding en meer vrijheid om de rit in te richten naar je eigen behoefte.
Maar "gelukkig"... op het laatste moment kwam er een bus met....Chinezen.
Met een groep van uiteindelijk ongeveer 30 man togen we naar de stallen, waar de paarden inmiddels gezadeld waren.
De beginners dienden zich kenbaar te maken en er bleven drie gevorderden over: Lien, ik, en nog een gast.
Toen Lien en ik aangesproken werden om het juiste paardje bij de juiste ruiter te krijgen zei Lien terwijl ze op mij wees: "she used to ride competition, so...."
Uhhh okee.. de paardjes werden verdeeld.
Na een half uur splitste de beginners groep zich af van de gevorderden en hebben we heerlijk vaart gemaakt, in tölt gereden en gegaloppeerd. Twee frisse paardjes maar prima terug te houden. Een bodem van ijs en water, waar jij en ik al tien keer over uitgegleden zouden zijn en flinke smakkerds zouden hebben gemaakt, deerde de IJslanders niet. Met enthousiasme en levenslust boorden de hoeven zich in de grond voor een standvastige tred zonder glijpartijen. Heerlijk!!

-----------

Na de rit zijn we afgezakt naar de stad en streken we neer in een bistro om te eten. Warm en rozig stapten we anderhalf uur later in ons autootje.
We keerden van de stad af en reden de weg op die een blik werpt op de majestueuze kerk, prachtig verlicht. De radio staat aan en ze draaien Sting met Shape of my heart. Beiden diep in gedachten verzonken rijden we de donkere nacht in, en laten we het autootje ons in drie kwartier veilig thuis brengen.....