Las Vegas - Nevada

Na een drie uur durende reis richting het zuid-westen zijn we aangekomen in Las Vegas.
De campground ligt aardig door het drukke centrum heen dus dit werd ons niet bespaard.
Eline reed het laatste stuk snelweg maar zij zag rijden in de stad niet zitten. We zochten dus naar een plek langs de kant van de weg om te stoppen en te wisselen, maar die plek diende zich maar niet aan. Uiteindelijk belandden we op de afrit die ons de stad in zou sturen. Lien stond inmiddels stijf van de stress. De afrit eindigde in een stoplicht en dat stond op rood.
De auto’s van links en rechts gingen rijden dus die hadden groen.
Snel zei ik Lien: “zet m op de parkeerstand en trap de handrem in, sta op en we wisselen”. Ze aarzelde geen moment.
Het was een actie van drie seconden en ik plofte op de bestuurdersstoel neer. We waren gewisseld, riemen om, handrem eraf, groen licht, en rijden maar. We waren weer gered...

Na kris kras door de stad te zijn gestuurd kwamen eindelijk op de plek waar de navigatie app ons heenstuurde, en uitgerekend hier hadden we het verkeerde adres en werden we weer teruggestuurd de stad in. 30 km aan de andere kan van het centrum. Goed, “blik op oneindig en doorgaan”.
Na een half uurtje kwamen we uit op de juiste plek. We hebben nu een mooie plaats naast de golfcourt dus groen en schaduw van bomen, en snachts wordt er gesproeid. En met een nachttemperatuur van zo’n 24 graden is dat helemaal niet erg. Overigens hebben we goeie airco aan boord dus we smelten de camper nooit uit en liggen lekker onder een dekentje.
Toen de avond viel hebben we een Uber besteld en zijn we naar Fremont street gebracht, 20 minuutjes rijden. Daar hebben we gegeten en ons vergaapt aan the freaks that come out at night. Overal mensen die muziek maakten, illusionisten, acrobatiek, dans, beeldhouwen, tekenen, allerlei kunstvormen.
Het plafond van Fremont street heeft de grootste led verlichting ter wereld, er is zoveel te zien en te horen, te ruiken en te voelen. Eerst dacht ik dat mijn hart uit mijn borstkas zou klappen, zo overdonderd was ik van alle prikkels en je zintuigen die op de proef worden gesteld. Maar gelukkig paste ons systeem zich toch weer aan aan deze situatie.

Vanmorgen donderdag 20 september lagen we om 8.00 uur al bij het zwembad. Het was nog niet te heet, de zon nog deels achter de bomen, en het was stil. We genoten van de rust, Lien las haar boek en ik droomde weg met mijn muziek. Het was een heerlijk uurtje.
‘s Middags zijn we naar ‘de strip’ gegaan. Het stadscentrum (eigenlijk één lange straat). Daar hebben we de hele middag en avond vertoefd.
Ook weer veel te zien en te doen. De Eiffeltoren is nagebouwd- gewoon over een hotel heen gezet. Arc de triomf is nagebouwd. De Trevi fontein is nagebouwd. Half Venetië is zelfs terug te vinden in een hotel. Complete zinsbegoocheling. Het was 38 graden en zon, bloedje heet en kneitertdruk, maar gezellig. In de avond hebben we the one armed bandit uitgedaagd. Lady Luck had her ways! We gooiden er in totaal 14 dollar in, wonnen dat meermalen terug, en hebben het uiteindelijk allemaal weer lekker vergokt. Hele avond lol gehad voor een paar rotcenten, ons afvragend hoeveel mensen er elke avond naar de kloten gaan door dit gok paradijs.
We hebben een hamburger gegeten bij Gordon Ramsey. Was net zo lekker als thuis

We gaan niet te laat naar bed, want we hebben morgen een 6 uur durende rit voor de boeg.
We reizen naar het noorden, naar Mono Lake. Zó van de hectiek naar volledige stilte.

Maar voor nu hebben we genoten van de stad waar het nooit stil zal zijn, de stad die nooit slaapt.

De komende dagen zitten we weer aardig into the wild met mogelijk geen service en dus geen bereik!

Xxx