Monument Valley en the Grand Canyon - Arizona 14 e

Allereerst iedereen bedankt voor de leuke en meelevende reacties. Echt goed te lezen!

We hebben het gebied van de kille ochtenden verlaten. In plaats van ontbijt in een joggingbroek en dikke trui, ontbijten we nu aan de picknick tafel in de opkomende zon.

Vrijdag 14 september zijn we wederom afgezakt naar het zuiden richting Monument Valley.
Een prima rit van zo’n drie uur rijden, met mooie vergezichten. De wegen zijn breed en goed begaanbaar. Het is niet druk en het verkeer dát er rijdt, houdt zich heel goed aan de (strenge) regels. En wij ook.

Rond een uur of twee in de middag reden we de Monument Valley road op en daar was ze: het uitzicht zoals we allemaal kennen van The Classic Road Picture. Onwrikbaar, oneindig, statig en indrukwekkend. We zijn gestopt om het beeld goed in ons op te kunnen nemen.

Daarna zijn we deze hele lange en eenzame weg helemaal door afgereden, hij draaide om de rotsen partij heen en we betraden het land van de Navajo Nation. Een Indianenreservaat waar de Navajo Indianen een eigen regering en autonomie hebben. We reden door naar de vlakte die we onze campground zouden noemen. We schrokken ons rot: één kale vlakte, rotsig, stoffig, oranje, en zinderend heet van de brandende zon. Geen beschutting niks, en zo’n 15 plekken op een rij naast elkaar, uitkijkend op de rotsen van monument valley. We werden opgevangen door een ...ja Indiaan zou ik bijna zeggen, maar dat schijnt een stigmatisering te zijn, net als Eskimo.
Zij vertelde ons deuren goed gesloten te houden omdat er slangen zijn.

Camper geparkeerd en door de zinderende hitte naar het visitor centre bewogen (100 meter maar dat was ver genoeg). Hier was het koel en er was ontzettend veel te zien, ruiken, horen, beleven.
Het verhaal van de native americans was beschreven in teksten en afbeeldingen. Ik zal jullie de hele geschiedenis besparen, maar wat ons verbaasde is dat tussen de rotspartijen die je ziet op onze foto’s nog altijd Indianenfamilies wonen. Ze jagen nog steeds met pijl en boog en hebben geen elektriciteit of stromend water.
We hebben een guided tour gehad door het rotsgebied maar hebben deze mensen niet gezien, noch enig teken van ander leven. Met uitzondering van grote zwarte, schreeuwende, klapwiekende vogels die ons af en toe om het hoofd scheerden en waarvan de tourguide zei: “these are raven.”

De tour was een sunset tour. Met 9 man gingen we in een grote open jeep het rotsgebied in. Dit was restricted Area met zachte zandpaden waar alleen de Navajo jeeps mochten en konden komen. Onze gids liet ons de geheime plekjes en uitkijkpunten zien en leerde ons hoe en waar we de mooiste foto’s konden maken. Onderhand vertelde hij over de geschiedenis en symboliek van de rotsen en de stam en hij zong liederen. De tour duurde 3 uur en eindigde op onze campground, met een prachtige zonsondergang met uitzicht over monument Valley. Bij het krieken van de dag hadden we vanuit ons camper precies hetzelfde prachtige uitzicht maar dan met de opkomende zon en we begrepen waarom deze campground zo populair is. Ineens hadden we het besef dat we ons bevinden in een wereld, geschapen door de natuur, met immense rotsformaties die er over miljoenen jaren nog zullen staan. Net zo vast en zeker als het opkomen van de zon. Een niet maakbare omgeving, maar een van oeroude rotsvastheid, rust en een soort van geborgenheid en troost.
Denkend aan de maakbare wereld van ons thuisfront, waar zo ongeveer alles wat je ziet wanneer je om je heen kijkt aangeraakt of gevormd is door menselijke invloed.
We voelden ons nederig en ons ontzag voor deze natuur groeit maar door.

Zaterdag 15 september.
Vroeg ontbeten en daarna gefacetimed met de jongens, want Bart is jarig. 21 jaar, hoera!
Via de camera hebben we de jongens een blik op Monument Valley kunnen geven. “Maar dit is toch gewoon woestijn?” zei Jelle.
Nou...ik weet niet precies wat de definitie is van woestijn, maar het is in ieder geval warm...!
Toen we het gesprek gingen beëindigen zei Bart: “dan heb ik nog één taakje voor jullie”. Wij, excited dat we voor hem op zoek konden gaan voor iets, zeiden gretig: “ja?”
En toen zei Bart: “ik wil graag dat je gaat tellen van 1 tot oneindig, maar dan terug. Doei!” en toen hing ie op.
Wij keken elkaar aan en moesten lachen - dat waren de boys.
De girls weer op pad, drie uur rijden richting the Grand Canyon.
Google Maps stuurde ons op een route die vijf uur zou duren, maar de gutfeeling van Eline gaf ons een informele route die het laatste uur langs de zogenaamde east-rim van de Canyon zou leiden, en de totale rit drie uur zou maken.
En zo geschiedde: na twee uur rijden doemde de Canyon naast ons op: een onmetelijke diepte die wij tot het eind van onze rit aan de rechterhand gehouden hebben.

Park bereikt, we rijden door een dicht begroeid bos van lariksachtigen en enorme coniferen, plekje opgezocht, camper “opgeslagen”, uitgestapt, de ‘groene’ geur van hars en naaldbomen opgesnoven, en gaan hiken langs de kilometers lange rim-hiketrails, ons onderweg blijvend te verbazen over hoe wijds, hoe diep en hoe grillig de vormen van de Grand Canyon. Deze plek - vast het meest krachtige en inspirerende landschap ter aarde, overrompelt onze zintuigen volkomen.
Zij doet het verhaal van geologische processen door miljoenen jaren heen, wat heeft geresulteerd in de unieke combinatie van grootte, kleur en vorm.
Ze is 446 km lang, 29 km breed en 1,6 km diep. Dat laatste verbaast ons: je kunt de bodem bijna niet ontwaren. Alleen daar waar je de Colorado rivier ziet stromen, zie je waar de bodem is. Er is geen enkel referentiekader voor de grootte, het is “live” al amper te bevatten, laat staan op de foto’s. We zijn er stil van.
Hier is de natuurlijke habitat van de condor en de bobcat. Helaas hebben ze zich allebei niet laten zien.

Xxx